Hvað er kvíði?
Kvíði
Kvíði er eðlileg tilfinning sem allir upplifa á einhverjum tímapunkti í lífinu. Við getum fundið fyrir kvíða þegar við þurfum að taka mikilvægar ákvarðanir, klára verkefni í vinnunni á stuttum tíma, þegar samband okkar við maka gengur illa eða þegar við förum yfir fjármál heimilisins. Fólk finnur fyrir kvíða við mismunandi aðstæður, það sem veldur einni manneskju kvíða hefur ekki endilega áhrif á einhvern annan.
Kvíði er ekki alltaf slæmur, hann getur oft verið mjög hjálplegur. Hann skerpir athygli okkar og við stöndum okkur oft best og náum mestum árangri þegar við finnum fyrir örlitlum kvíða. Hann hjálpar okkur að bæta frammistöðu okkur, t.d. að undirbúa okkur fyrir atvinnuviðtal, klára verkefni í skólanum, læra fyrir próf, undirbúa kynningu, fara á fund, undirbúa okkur fyrir stefnumót eða æfa okkur fyrir íþróttamót.
Óhjálplegur kvíði
Þegar kvíði verður viðvarandi og truflar daglegt líf er hann ekki lengur hjálplegur. Óhjálplegur kvíði felur í sér ástæðulausan ótta. Þess konar kvíði virðist oft óleysanlegur og við upplifum að við höfum ekki stjórn á honum. Kvíði felur yfirleitt í sér hugsanir sem eru ólíklegar til að verða að veruleika, en þrátt fyrir það erum við sannfærð um að þær séu sannar. Við upplifum kvíða þegar við skynjum einhvers konar hættu eða stöndum frammi fyrir aðstæðum sem reyna talsvert á getu okkar. Fólk sem upplifir kvíða ofmetur oft þá hættu sem fylgir þeim aðstæðum sem það hræðist. Kvíðinn er þar af leiðandi ekki í samræmi við aðstæður.
Kvíði getur verið óþægilegur og honum fylgt ýmis óþægileg líkamleg einkenni, en hann er ekki hættulegur. Líkaminn okkar ræður við minniháttar kvíða en langvarandi, viðvarandi og óhóflegur kvíði getur truflað daglegt líf og dregið úr lífshamingju okkar.
Hvað gerist í líkamanum þegar við verðum kvíðin?
Þegar við teljum okkur vera í hættu bregst líkami okkar við og undirbýr okkur til að takast á við hættuna. Þetta lífeðlisfræðilega viðbragð kallast berjast eða flýja viðbragðið (fight-or-flight response). Þegar við stöndum frammi fyrir hættulegum aðstæðum getum við barist (þ.e. tekist á við óttann) eða flúið (þ.e. forðast óttann). Þetta viðbragð þjónaði mikilvægum tilgangi áður fyrr þegar forfeður okkar lentu í hættulegum aðstæðum, t.d. andspænis villtum dýrum. Ef að ljón varð á vegi þeirra þurftu þeir annað hvort að flýja ljónið eða berjast við það. Þannig að þetta viðbragð gerir okkur kleift að vernda okkur gegn hættu. Þó ólíklegt sé að við hittum villt dýr á förnum vegi hefur hættan breyst, við upplifum t.d. hættu þegar mikið álag er á okkur, þegar við byrjum að vinna á nýjum vinnustað, erum miðpunktur athygli eða þegar við tölum við fólk sem við þekkjum ekki.
Þegar að við teljum að við séum í einhvers konar hættu finnum við fyrir kvíða og líkamsstarfsemi okkar breytist. Líkaminn framleiðir streituhormón og við upplifum ýmis líkamleg einkenni sem þjóna mikilvægum tilgangi, gefa okkur orku og eiga að hjálpa okkur að takast á við hættulegar aðstæður. Þessi líkamlegu einkenni eru meinlaus en geta valdið okkur óþægindum. Hér má sjá algeng líkamleg kvíðaeinkenni: